Walki zapaśnicze to nie bezmyślna bijatyka. Każdy chwyt jest precyzyjnie dopracowany, a na macie nie ma miejsca ani czasu na pomyłkę.
W zapasach, czyli walkach stojących (tzw. stójki, choć mogą również wystąpić warianty walki w parterze), których celem jest przytwierdzenie rywala do gruntu, wyróżniamy dwa główne sposoby walki, inaczej style. Są to styl klasyczny i wolny. Podstawowym rozróżnieniem jest to, że w tym pierwszym nie wolno wykorzystywać żadnych chwytów z udziałem nóg, na przykład „haczeń”.
Chwyty to podstawowe ruchy w tym sporcie. Ich celem jest jak najszybsze przejęcie inicjatywy i w efekcie zdobycie nad przeciwnikiem przewagi. Cały ruch składa się z dwóch elementów następujących po sobie, czyli chwytu i działania. Najbardziej popularnymi (ich popularność rzecz jasna nie jest przypadkowa) są: suples, wózek oraz legendarny nelson.
Nie można odmówić tej technice jednego: widowiskowości. Drugą rzeczą byłaby efektywność. Całość polega na uchwyceniu przeciwnika od tyłu, ręce obejmują okolice pasa, a następnie dochodzi do wielkiego wysiłku mięśni, który polega na podniesieniu i obaleniu przeciwnika na matę. Fantastycznie technikę tę wykonała Polka Katarzyna Krawczyk.
Całość ruchu polega na założeniu klamry w walce, co niemalże z miejsca obezwładnia przeciwnika. Ręce wsuwamy pod ramionami rywala i splatamy dłonie na jego karku. Takie zakleszczenie sprawia, że przeciwnik nie może wyprowadzić niemal żadnego kontrataku.
Znany jest także „podwójny Nelson”. Szczególnie interesująca jest historia techniki, która została wymyślona przez brytyjskiego admirała Nelsona, który w ten sposób kazał obezwładniać przeciwników w słynnych bitwach (m.in. pod Abukirem oraz Trafalgarem).
Chwyt zostaje wykonany w parterze. Polega na objęciu przeciwka w pół (od tyłu) i przerzuceniu go na bok. Dłoń wsuwamy pod leżącego przeciwnika, a następnie łączymy ją z drugą (najlepiej chwycić się nie za dłoń, a za przedramię), zakleszczając rywala w bardzo mocnym uścisku. Później następuje wspomniany przerzut przeciwnika.
Styl wolny, który dopuszcza atak na nogi, różni się od klasycznego ich użyciem w walce. W efekcie znacząco poszerza się repertuar technik, które zawodnicy mogą zastosować w trakcie walki, żeby wspomnieć chociażby technikę haczenia.
Przy zejściu do nóg najważniejsze jest ominięcie rąk, na przykład poprzez ich podbicie od dołu, dzięki czemu otwieramy sobie drogę do dolnej części ciała przeciwnika. Następnie przechodzimy do klęku jednonożnego i z tej pozycji możemy już atakować rywala.
Foto wyróżniające: Herbert Aust / Pixabay
